Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΖΕΦΥΡΟΥ
Χριστούγεννα 99
O καθένας κουβαλάει το φορτίο του
Και κάποια Χριστούγεννα αναρωτιέται
Πού ν’ ακουμπήσω το φορτίο μου;
Ακούμπα το φορτίο σου σε μένα
Ακούμπα το φορτίο σου σε μένα
Ειμ’ ένα καράβι στολισμένο
Ξυπνάει όμορφα και νοσταλγικά
Παραμύθια
Αντικατοπτρίζει στη θάλασσα
Δυο χιλιάδες φώτα που λένε
Την ιστορία του ανθρώπου και πως
πίστεψε,
και πως τον κατάπιε η θάλασσα
και τον κατάπιαν οι δρόμοι
και τον έφαγε η δουλειά
και η πικρία
και οι υποχρεώσεις
Κοίτα, άσε σε μένα το φορτίο σου
και νιώσε για λίγο άνθρωπος
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη απ’αυτή
Που ανασαίνεις κι έχεις το νου σου μόνο στη δημιουργία
άνθρωπος-άνθρωπος-άνθρωπος
Επιτέλους
Να, κάτι βέβαιο.
32
Aς υποθέσουμε πως
είναι μια μέρα σαν
όλες τις άλλες
Ας υποθέσουμε πως είμ’
ένα γέρικο ψάρι
Ας υποθέσουμε πως ειν’ ενας ουρανός μπλαβί
κι εδώ στη θάλασσα
βρέχει
Ας υποθέσουμε πως
απομακρυνόμαστε σε
μια γαλήνια θάλασσα
κολυμπώντας
το σούρουπο
προς το μηδέν
κι ύστερα νυχτώνει
Αλάτι
(γράμμα στο μανώλη)
Η αυλή μου, σαν έρημος από αλάτι
Κι οι πληγές μου επίσης
Μεγάλα σύννεφα
Οι ικανότητές μου
Είμαι ευχαριστημένος
Εσύ;
Ακόμα ονειρεύομαι πως
Είμαι Μοναχός
Σε κάποιο εξωτικό Μέρος
Ότι παραμερίζω τη βλάστηση
κι ανεβαίνω σ΄ένα βουνό γεμάτο μοναστήρια
Πρέπει να είναι στο Νεπάλ
Ότι είμαι παιδί
και βαδίζω στους αμμόλοφους
σε μια σχολική εκδρομή
σε μια έρημο
και μου επιτίθεται το φίδι
και με σώζει ο γέρος της καλύβας
κι ο ήλιος καίει
Κι οι πληγές μου επίσης
Αλλά είμαι ευχαριστημένος
Με την παιδικότητα
Να απογειώνω αεροπλάνα από το στήθος μου
Κι ακόμα να μην έχω καταλάβει αν είναι όνειρο η ζωή
Κι αν όταν κάτι δεν το βλέπεις δεν υπάρχει
Εσύ;
Κι εκείνες τις εμμονές
Που δεν έζησα ποτέ
Σαν σε πορνό φιλμ
Ψηλά τακούνια και μαύρα δαντελωτά εσώρουχα και ζαρτιέρες
Και όχι ολότελα γυμνές οι γκόμενες
Η εφηβεία μου
Το μόνο που θυμάμαι καλά
Να στρώνω ωραία το αλάτι
Και να πονάω κινηματογραφικά
Μια συλλογή από καπέλα
Και θάλασσες, ποτάμια, μπύρες
Και το σταθμό Λαρίσσης
Και ώρες στην άσφαλτο
Τη νύχτα που πρόδωσα, λίγο πριν φύγω
Εδώ, πολλές φορές το αλάτι μπαίνει στ’ αυτιά μου
Και δεν ακούω παρά μόνο,
ό,τι έχει καλή γεύση
Εσύ;
Ανοιξη
Το πρόσωπο του ενάρετου ανθρώπου είναι σαν
Ανοιξη
Τα μπράτσα των ουρανών είναι τα σύννεφα
Μπορείς να πετάξεις με μια δόση
αλλά όταν πέσεις θα πέσεις μόνος
Γύρω μου βουλιάζουν καράβια
Το όνομα του φωτός είναι
Λάμψη
Το μοίρασμά του στα κλαδιά
Οι σκιές
Καρποί
Η ένωση
Γυναίκα
Εκείνη μουγκρίζει
Εκείνη ψυθιρίζει
Εκείνη φτιάχνει τη μέρα μου
Μου φέρνει ορχιδέες και μαύρα τριαντάφυλλα
για να ελέγξει τους πόθους μου
Εκείνη δε φτιασιδώνεται ποτέ
Εχει τα χέρια στους αστραγάλους της
κι ύστερα περιστρέφεται,
γυμνή πετάγεται με δύναμη
στα διαστήματα
ανάμεσα
στο Εγώ μου και τη μύτη του
Δεν υπάρχει,
τίποτα άλλο που να μπορώ να πω γι’ αυτήν
Δρυοκολάπτης
Μέσα στη νύχτα
Ο δρυοκολάπτης ξυπνάει
Χώνει τα νύχια του στη σάρκα μου
Απ’ τις πληγές ρέει φως
Και με ξυπνάει
Μέσα στο φως
Ξυπνάει ο μύθος μου
Ω απραξία
Και με ταϊζει κι άλλο φως
Μέχρι που ξημερώνει
Ταϊζω την πρωινή πάχνη με φως
Το παράθυρό μου τυφλώνει βουνά
Εικόνα της Μεσογείου
Σύνελθε πια της εικόνα Μεσογείου
για να πιαστώ από το κύμα
και τα ψάρια ακολουθήσουν
τους σκοπούς Δωδεκανήσου
Φέρτε σε μένα
τα πτωχά τούτα ψυχία
νεκρής φύσης
για να εξημερώσω
τις ανάγκες που σκορπάνε
για να δώσω
στο ζωγράφο ρημαγμένα
ψυχή και σώμα
να τα κάνε όλο - καινούργια
χρώμα να τους βάλει και ρυθμό
τελετουργίας
Λάβα
Εχω τα κλειδιά του φεγγαριού
ανοίγω το μυαλό μου μ’ αυτά
ξεκλειδώνων του ήχους
Γλυπτό από μούχλα
τη γιγάντια φτέρνα του Εκτορα βαλσαμώνω
με φήμες και ψήγματα λάβας
Λάβα γραμμένα στο μέτωπό μου
τα ονόματα της έκστασης
Μεσιε Πινω
Ο κυριος Πινω στην τουαλετα
Ο κυριος Πινω στην τραπεζαρια
Ο κυριος Πινω στην κρεβατοκαμαρα
Σκουζει
Πεινα
Και τρανταζεται
Ο κυριος Πινω ολη τη μερα
ολη τη βδομαδα
ολο το χρονο
Περναει καλα
Καθε μηνα
Περνα και σηκωνει απο την τραπεζα
ενα ποσο που του φαινεται λογικο
ποτε ομως δεν ειναι αρκετο
για να ταξιδεψει στην ονειροχωρα του σπιτιου του
Ο κυριος Πινω, στο δωματιο της μουσικης
Θρεφει παντα μια απεραντη αγαπη υπερ των τεχνων
Για μια πρωτογονη εκσταση στερειται
τις μικρες απολαυσεις της ζωης
Η γιορτη συνεχιζεται
Θραυσματα στο ποδι, δεν μπορει να χορεψει
Ζητουμε συγνωμη
Το Λεμονι, το Πορτοκαλι και το Μηλο
Μια αποφαση
Ο κυριος Πινω με την υπογλυκαιμια
Μουσικό
Σ’ ένα παραλήρημα δράσης
ο Αγγελος του Παράκσενου
απώλεσε τις ασθήσεις
Εκεί, στην άκρη της ξέφρενης πορείας του
άφησε
πνοή, πηγή ενέργειας
Απόλαυση είναι
η πορεία προς το όνειρο
πηλός το δοξάρι
κρατά ένα ίσο
στους αγώνες των αγώνων
εσαεί
Νέοι Δρόμοι στη Μουσική
Το πλήρες αποτέλεσμα ενός τετάρτου
είναι η έννοια της
Απόλαυσης της Μουσικής
Η θέσπιση της Αρμονίας
με την απόρριψη των κανόνων
Όταν η Σιωπή προάγει τον Ηχο
κι ο ήχος είναι το ελάχιστο της Σιωπής
Κι ακόμα,
η θεώρηση όλων των μορφών
σε Μία κοινή,
σταθερά χτισμένη με
άψογη Αρχιτεκτονική
Απαλά, καθώς περνάει απ’ τα ουράνια
στο Νού
πληρεί το αποτέλεσμα ενός τετάρτου
Ο Κήπος του Ζέφυρου
Γευσιγνώστες θαυμάτων πέρασαν την παλιά πύλη
Ένα παράξενο λουλούδι φύτρωσε και μεγάλωσε στις πέτρες
μέχρι το πουλί να τελειώσει την πρωινή του ψαλμωδία
Όχι τόσο το αποτέλεσμα όσο η πορεία,
γέμισε παφλασμούς τον αέρα
σαν ένα κόκκινο – πορτοκαλί τραγούδι
που θυμόταν,
αιώνες ρυθμικού αυτοσχεδιασμού
της χλωροφύλλης
Ανάπνευσε και άνθισε μέσα σε λίγη ώρα
ένα μικρό ιερό τοπίο πάνω στο χώμα
Ο ΜΕΓΑΛΟΠΟΔΑΡΟΣ
Ο Μεγαλοπόδαρος –ουάου!
θα διαβεί τα βουνά
Ναι
Και θα φτάσει στη θάλασσα
φτιαγμένος από βόρεια καταιγίδα
Όμως,
το έτερον ήμιση θα πέσει
απ τον ουρανό¨
Με κέρατα, τράγου ποδάρια και ανθρώπινη λαλιά
κι εκεί,
θα ζευγαρώσει το κυκλάμινο στο βράχο
να φυτρώσουν
του κόσμου τα μεγάλα έργα
κι οι εφιάλτες θα κοπρίζουν
πατημένοι από πατούσες και οπλές
που σε κυκλικό χορό θα οργιάζουν –
ο Μεγαλοπόδαρος ουρλιάζει
τι πανσέληνος
σε σκοτεινές σπηλιές θα φωλιάζουνε
οι μάγοι – με ορθωμένο το φαλλό –
οι θεραπευτές ή
τα παιδιά των άστρων
Πελαγοδρόμιο Τόξο Ζεν
Στάση σωστή,
πόδια ορθή
χέρια στην τσίλια
Ξύλο βαρύ
δυνατός σαματάς
στη σαλαμούρα
Τσίτωμα μέση,
όλα γωνία
δάχτυλα λιώμα
Τόξο ωραίο
που το προσέχω
μην πιάσει χώμα
Πάνε και στήσε
τον πειρασμό σου
σε μια γωνία
ένα προς ένα
δύο προς ένα
αλλαγή!
δύο προς δύο
ένα προς δύο
και τέρμα
Υπομονή
Υπομονή
Υπομονή πομονή πομονή
Ποίημα για το Νέο Χρόνο
Τα τετράδια των ανθρώπων
είναι όπως η βροχή τους
Κρύα
Νέα μαρτύρια περιμένουν τον απίστευτο διαννοούμενο και σιωπή
Τα σύνεφα θα μας αποκαλύψουν υγρά μυστικά
Ωστόσο, μια μανία χρωματισμού θα καταβάλει
τους θεράποντες
στον τρέχοντα χρόνο
Ιππεύοντας καταθλιπτικά άλογα
ή αφήνοντας το νου μας να παραδέρνει
σε υπέροχα, ξένα τοπία,
μπορούμε να ξοδέψουμε
την τελευταία ρανίδα ηρεμίας
που μας απόμεινε
Εγώ, θα γίνω μια σαύρα
στα ερειπωμένα κτίσματα των ονείρων μου
Εσύ, θα είσαι το μυρμήγκι
που θα σέρνει σπόρους σοφίας στο υπέδαφος
Και η επιφάνεια –το αληθινό χρώμα-
θα γίνει ένα απέραντο χωράφι από σκατά
Προσευχή του Φλαουτίστα
Ευγενή
Πατέρα των ανέμων
Δέξου με και σήμερα
Καθοδήγησε την πνεύση μου
Μέσα σ’ αυτό το άδειο σώμα της γης
Να λειτουργήσει η κενότητα
Να συντεθεί το Φως
Ας γίνει
Προσευχή
Δε θυμάμαι τίποτα.
Από την ημέρα που πέρασα
κι έφτυσα μια λεκίδα οξυγόνο
στη σκουριά της πρωτόγονής μου φύσης
και ζω κι αναπνέω με την αύρα σου,
Ω, Κύριέ μου,
κράτησέ με μακριά
από το μίασμα στο μάτι
Θέλω να πω μια μέρα
πως τα θυμάμαι Ολα
Σατόρι
Μια παλιά καγκελόπορτα που τρίζει
μπορεί να ‘ναι
Ένα έρημο πέτρινο σπίτι
με αμπαρωμένα παράθυρα
σ’ ένα ξέφωτο
μπορεί να ‘ναι
Ένα παιδικό παπούτσι πεταμένο
κι αυτό μπορεί να ‘ναι
ή ο σκελετός ενός ποδηλάτου
κι ακόμα το ξεραμένο δέρμα ενός φιδιού στις πέτρες
όπως μπορεί να ‘ναι
κι ένα ακόμα πρωινό το καλοκαίρι
Μπορεί να ‘ναι,
ένα απόγευμα στο σπίτι
μηρμύγκια ολόγυρα στους κάκτους
κι η μικρή κάμερα της προσευχής ασκούπιστη
Ας είναι η καρδιά μου άδεια
και το μυαλό γεμάτο ιδέες
κι εγώ με το κεφάλι στο πάτωμα
και τα ποδάρια στο ταβάνι
θα εμπνευστώ
ίσως και να εφεύρω
μια νέα έκσταση
όπως ο Ευριπίδης είδε
το μπαμπά του αμπελοφυλλοφορεμένο
Στιγμή
Τόσο μακριά όσο το τίποτα
καθώς ξημερώνει,
δεν προλαβαίνεις να ζήσεις
κι είναι απλά,
στροφές της γης στον ουρανό
Τόσο μακριά όσο το τίποτα
φωνές σαν χαλάζι
κρύο, σιωπηλά πέφτει
και πέφτει
Σαν μουσική αναριχήθηκα
στο πελαγίσιο μπλε:
ο γλάρος και οι πόθοι του
Κανείς αδιάτρητος εδώ
Ότι δηλαδή εξυφαίνομαι
ιστούς ρημάτων
κι ούτε μιαn αφήγηση
που φαντασία δεν απόσωσα
να λυτρωθώ
Το κεφάλι ενός αλόγου
(μεγέθυνση)
Οσα κι αν μείνουν
τα τραγούδια,
θα είναι οξυές
και καρυδιές
πάνω στο παράθυρο
μ’ ένα μανταρίνι
παραμυθένιο
Σελήνη,
ρείκια του χειμώνα
σ’ ένα δωμάτιο με φως
κι ύστερα φως
απλά
τραγούδια – η θάλασσα
φθινόπωρο
κι ύστερα φως
απλά
Το παιχνίδι με τα Υ
Ανοίγοντας δρόμο
δρόμο στην αλμΥρα
Αφήνοντας Υψιλον
να πορεΥονται
πέρα απ’ τα σΥνορα
ΤοΥς αρέσει να παίζουν
με τις Υψηλές μου προσδοκίες
στις κόγχες
όμως ανθίσταμαι
μέσω της δΥικής μου υπόστασης
απέναντι στο σούρουπο
Ρέω γι άλλη μια φορά
Ηρεμος
Προς αυτό
Απτομαι της ύστατης ισορροπίας
Υπομονετικά,
ενώ βυθίζω την αύρα μου
στο απαλό
αβυσσαλέο
σύννεφο εκεί κάτω…
Το Πράγμα
Το Πράγμα έρχεται προς τα κάτω
Το Πράγμα που έρχεται προς τα κάτω
είναι αληθινό
Μαύρος καπνός βγαίνει
Κι ο άνεμος φυσά
Αυτό το πλάσμα Μανίας
Πλάσμα Μανίας ξένο
το σούρουπο απλώνεται στα λιβάδια
κι ο άνεμος φυσά
Είδες;
Είδες;
Ερασταί μόνοι σε κήπο
τρίφυλλο
τετράφυλλο στο χώμα
Κι ο άνεμος φυσά
Χλωροφύλλη
Απέραντο πράσινο
πάρε τη μπύρα μου
-κέρασε χώμα-
το ναύαρχο
της μικρής θάλασσας
Είμαι λιώμα
γδύνομαι και πετάω
μέσα από το απέραντο πράσινο
στη λιακάδα
τρακάροντας
εξάγραμμα στις στροφές
κι άσπρη πέτρα ξέξασπρη έρχομαι
Χρόνος
Ο χρόνος παρακολουθεί
οι ώρες κυλούν αργά
σα χαρταετός
σαν οφθαλμαπάτη
Κοφτές κινήσεις
σ’ έναν τυφλό γύρο
βλέπει-καλά-κάτω
Ο βλέπει-καλά-κάτω
κι οσφραίνεται
τις στιγμές μου
Σ’ ένα συγκεκριμένο
σημείο του ορίζοντα
θα σπάσει
θα σκορπίσει
σε χίλια γλυκά βλέμματα
τριγύρω
λευκές νιφάδες
σε απέραντο πράσινο λιβάδι
χορεύοντας
